Oficjalnie sekcja zapaśnicza KKS Poznań powstała w 1945 roku. Jej założycielami byli zawodnicy, którzy swe pierwsze starty odnotowali w okresie przedwojennym. Zapaśnicy, o których tu mowa: Zenon Cegielski, Kazimierz Grządzielewski, Franciszek Kauch i Czesław Mielczak poszli śladem bokserów i już w 1946 roku wystartowali w zawodach wyłaniających mistrzów okręgu. Szybko do reprezentacji Polski trafili: Stanisław Jakubowicz, Franciszek Kauch, Jerzy Krawczyk. Nie chcąc wchodzić w drogę bokserom, na miejsce treningów wybrali kolejową-pracowniczą stołówkę przy ulicy Kolejowej. Popołudniowe zajęcia rozpoczynały się około godziny 15.30, a kończyły najczęściej około północy. Kierownikiem drużyny był Edward Hilgendorf, a zawodnikami, którzy sięgali po najwyższe medale mistrzostw Polski, byli oprócz wymienionych: Tadeusz Nowaczyk, Wojciech Pięta, Zdzisław Leitgeber. Stałe miejsce w reprezentacji Polski zajmował Edward Mocny.
Na czele sekcji stawał w różnych okresach działalności Marian Sobek. Starania związane z zapewnieniem jak najlepszych warunków treningowych atletom sprawiły, że od momentu pierwszego oficjalnego startu ligi zapaśniczej, a więc od 1949 roku, miejscem przygotowań do walk stała się sala sportowa Szkoły Podstawowej przy ulicy Prądzyńskiego. Popularność tej dyscypliny wprowadziła w kłopoty rytmiczną, zaplanowaną pracę z młodzieżą w klubie. Z jednej strony sukcesy w postaci wygrania przez poznańskich kolejarzy-zapaśników najwyżej notowanej ogólnopolskiej imprezy, jaką był tryumf w Pucharze Miast, z drugiej niemożliwość pracy z narybkiem. Ten fakt po latach sprawił, że w 1956 roku oprócz bokserów także zapaśnicy zmuszeni byli zaprzestać sportowej działalności.
Na wysokości zadania stanęli: Stanisław Jakubowicz i Marian Sobek, którzy nie chcąc zniweczyć włożonej pracy , jak i samej okrojonej wprawdzie z różnych względów kadry zawodniczej, powołali do życia Klub Sportowy Kolejarz , który zaczął funkcjonować przy ZNTK w Poznaniu. Niespełna rok później, podczas styczniowego i kolejnego marcowego zebrania sprawozdawczo-wyborczego, powołano Kolejowy Klub Sportowy Lech, który przygarnął sekcję zapaśniczą. Jej zawodnicy weszli w skład pierwszoligowego Lecha, a prowadzeni byli przez trenerów: Stanisława Jakubowicza, Tadeusza Nowaczyka i czynnego zawodnika, reprezentanta Polski Stefana Radzińskiego. Pracę z młodzieżą powierzono Władysławowi Kaczmarkowi.
Zajęcia szkoleniowe odbywały się w świetlicy Zasadniczej Szkoły Zawodowej przy ulicy Przemysłowej. Dwa lata po podjęciu pierwszych zajęć szkoleniowych zespół juniorów zaliczany był do najlepszych w kraju, a swoistym ewenementem stał się fakt występowania w jednej drużynie pięciu braci Półtoraków: Andrzeja, Henryka, Mariana, Mieczysława i Stefana. Na początku lat sześćdziesiątych kierownictwo sekcji przejmowali kolejno: Leon Błotny i Władysław Kasprzak. W sezonie 1963/64 zawodnicy osiągnęli wielki sukces, zdobywając drużynowe wicemistrzostwo Polski wśród klasyków. Oprócz dzielnych braci Półtoraków: Stefana, Mariana i Henryka w sprawozdaniu sędziowskim ekipy Lecha, która walkę o złoto przegrała małymi punktami z warszawskim Drukarzem, wpisane były nazwiska: Radzińskiego, Walichta, Kaczmarka, Siejaka, Krzyżaniaka, Duchyńskiego, Gabryjelczyka.
Końcówka lat siedemdziesiątych przynosi sporo słabszych rezultatów. Klasycy przekwalifikowani na wolniaków nie osiągnęli rezultatów na miarę oczekiwań. Osłabła siła seniorów. Na mistrzów natomiast wyrośli młodzicy i juniorzy. Wśród medalistów zawodów rangi mistrzostw Polski odnajdziemy w późniejszym czasie seniorów zapaśniczej pierwszej drużyny KKS Lech Poznań. Byli wśród nich: Marian Jagodziński, Leszek Jasiński, Andrzej Ciszak, Adam Kromolicki, Piotr Kosmowski, reprezentant kadry narodowej Ludwik Kuflowski.
Maciej Markiewicz
źródło:
http://kibicpoznanski.pl/lech-poznan/history/388-na-ringu-i-na-macie.html